De twaalfjarige Anna zit voor het raam van de arbeiderswoning in het Barger-Oosterveen. De sneeuw
dwarrelde al de hele dag. Morgen, misschien vandaag al, zou het nog erger worden. Anna hoopte op een
witte Kerst.
Anna ziet het afgelopen jaar voor zich voorbijgaan.. Het was een droevig jaar geweest. De dood van
Anna’s broertje Freek had verdriet en treurnis in het arbeidersgezin gebracht. Wat begon als een lichte
verkoudheid eindigde in de dood van het zesjarig kereltje. In het zes kinderen tellende gezin was Freek
het enige jongetje geweest. Met zijn blonde krullen en altijd lachende gezicht was hij bijna
vanzelfsprekend de lieveling van zijn zusjes.
De begrafenis was heel sober geweest. Er stond nog steeds geen steen bij het grafje, Anna had gisteren
nog gekeken. Sinds zijn overlijden had ze elke week een keer bij zijn grafje gestaan. Ze had er
veldbloemen neergezet. Vader en moeder hadden geen geld om een steen te betalen. Door de natte zomer
en herfst had vader niet veel kunnen werken. Af en toe stopte de armenzorg het gezin wat toe.
Zuster Bernadette uit het klooster in Klazienaveen was erg begaan met de armoede in het veengebied. Het
zat de veenarbeiders door de vele regen dit jaar tegen. Er was veel minder afgegraven dan de bedoeling
was. Dat betekende minder inkomen voor de vaak grote gezinnen. De zuster had al een keer kennis
gemaakt met Anna. Het deed haar pijn het gezin te zien lijden.
De dwarrel sneeuw veranderde langzaam maar zeker in dikke sneeuwvlokken. Binnen was het lekker
warm, de turfkachel was voldoende om de kleine arbeiderswoning te verwarmen. Eerder die dag had
Anna de geit al onder dak gezet.. Moeder had een paar uur eerder nog wat boerenkool uit de tuin gehaald.
Morgen dus boerenkool op het bord. Misschien zaten er ook speklapjes bij. Daar smulde Anna van.
Door de sneeuwvlokken heen dacht ze iets te zien bewegen. Nee toch niet. Ja, nu was het er weer. Op de
veenweg probeerde iemand de weg te vinden door de aanwakkerende dikke sneeuwbui. Anna zag nu
helemaal niets meer. Ze probeerde het ruitje schoon te vegen. Ja, daar was het weer. Het stond zelfs voor
hun woning stil. Even later werd er op de deur geklopt. Voor Anna was het duidelijk: daar stond een
engel. Met een wapperende witte cape om zich heen geslagen zag zuster Bernadette er uit als een engel. De
sneeuw deed de rest.
Moeder deed voorzichtig de deur open. De sneeuw siste tegen de turfkachel. In haar hand droeg zuster
Bernadette een mandje met pakjes. Lang bleef ze niet. De zuster wenste het hele gezin prettige
kerstdagen, kneep Anna nog een keer zachtjes in de wangen en verdween toen weer in een muur van
sneeuw. Het hele gezin stond om de mand heen. Niemand durfde iets te zeggen, laat staan een pakje te
openen.. Anna was de eerste die een pakje uit de mand nam. Ze kneep erin.
Een kwartier later lag de tafel vol met spek, bloedworst, cake, een hele kip en brood. Teveel om op te
noemen.
Een engel was geweest.
(C) 2022 – Kerstverhaal “De Engel van Klazienaveen” door Jans Jagt